Toen ik pas bij een diner toevalligerwijs omringd werd door Gen Z-vrouwen zag ik mijn kans schoon: ik was wel benieuwd hoe het met de werkverdeling bij hen thuis was. Ik hoopte op mannen die zelf hun kleding wassen, die eigen initiatief nemen bij schoonmaken en koken, maar oogstte toch vooral meedoeners. “Als ik ga schoonmaken doet hij wel mee, maar dat ik begin is het startschot.” En: “Ik moet nog steeds de was coördineren, als ik het niet zou doen zou hij geen schone voetbalkleding hebben.”
En dat viel me tegen, want ook al is N=3 wetenschappelijk nog lang niet steekhoudend, ik had gehoopt dat in de volgende generatie de rollen eerlijker verdeeld zouden zijn. Ik woon niet met een partner samen, maar toch ben ik in mijn woongroep wel gewend uit mezelf dingen te doen. Desalniettemin denk ik toch dat het wel de vrouwen die in mijn leven zijn geweest zijn die me opgevoed hebben, waardoor ik hiertoe nu in staat ben.
De oplossing die we aan tafel bedachten: het werk maar eens laten liggen. Een aanlokkelijk beeld dat mogelijk tot verregaande ontwrichting van de maatschappij zou leiden. Maar toen ik dat tegen een vriendin zei merkte ze op: dan zijn het toch weer de vrouwen die de verandering in gang moeten zetten.
Maar ja, wat dan? Een paar gedachten (waarvan ik hoop en verwacht dat ze of onderuit gehaald zullen worden of aangevuld zullen worden, waarschijnlijk door vrouwen):
- ik probeer er met mijn mannelijke vrienden over te praten, in de hoop dat ze zelf ook meer gaan doen en hun rol heroverwegen
- ik herlees The Descent of Man van Grayson Perry
- ik hoop op meer rolmodellen, want ik heb er hard naar moeten zoeken in mijn omgeving. Het boek “Man Enough” van Justin Baldoni opende me de ogen
Dus ken je rolmodellen, deel ze, of wees er zelf één. Laten we als mannen een keer zelf aan de slag gaan in plaats van het aan de vrouwen over te laten.
PS Op 8 maart is de Feminist March, in Amsterdam. Kom ook, want niks helpt zo goed voor meewerken aan een oplossing als je steun in het echt laten zien.
